Concert

Er zijn gespecialiseerde concertfotografen. Ze weten al bij het betreden van de zaal hoe ze hun camera in moeten stellen om de actie op het podium in snel wisselende spotlights optimaal te kunnen vastleggen. Een Nederlandse fotograaf die daarin grote faam verwierf is natuurlijk Anton Corbijn die niet van de zijde week van Bono en zijn Ierse formatie U2. 
Er zijn ook mindere goden dan Corbijn die zich de beperkingen laten opleggen van een aangewezen vierkante meter waarop ze hun werk moeten doen, van het afgemeten aantal nummers dat ze mogen vastleggen en van de nukken van de artiesten die zich soms onder invloed van drugs en alcohol menen alles te kunnen permiteren. 
Zelf heb ik nooit veel op gehad met muziek en popmuziek in het bijzonder. Op de lagere school maande de meester me tijdens een klassikale samenzang al om mijn mond te houden. In een volle carnavalszaal zei een meisje ooit tegen me: je klapt uit de maat. En toen me als puber ooit werd gevraagd van welk band ik fan was, antwoordde ik: Pink Floyd. Alleen maar omdat geen antwoord geven in dat gezelschap geen optie was, en omdat ik die naam kort daarvoor toevallig had opgevangen. Ik had geen idee wat of wie Pink Floyd was, maar ik kwam er toen mee weg. 
De enige concertfotografie waar ik me ooit mee heb ingelaten was een serie opnamen tijdens de Kasteeltuinconcerten in Helmond. Het was in 2009 en ik was er zeer tevreden over. Morgenavond begint de veertiende reeks Kasteeltuinconcerten in de historie van Helmond. En ik had als fotograaf vandaag al de primeur. De jongens staan niet eens op het programma en het was een no-budgetoptreden. Maar als je met een gitaar en een mondharmonica op de stenen muur van de brug over de kasteelgracht een openbaar nummertje weggeeft, mag dat van mij een kasteeltuinconcert heten. 
Ik stond vooraan en ik was de enige fotograaf. Deze jongens zijn mijn Bono's.

Dit zijn mijn Bono's.