Bij fotograferen op de openbare weg is veel toegestaan. Iemand die tegen zijn zin op de foto gaat moet kunnen aantonen dat hij daar schade van ondervindt. Dat kan financieel zijn, zoals een bekende Nederlander die geld ontvangt voor merchandising, maar dat kan ook sociaal zijn, bijvoorbeeld omdat hij erg kwetsbaar is. Die schade aantonen valt niet mee. Wie niet op de foto wil, kan maar het beste uit de buurt van camera's blijven.
Gelukkig stapte de man van zijn fiets om verhaal te halen. Dat gaf mij de kans om uit te leggen waar ik mee bezig was. Met elkaar spraken we in ons plaatselijk dialect. Dat schept al direct een band. Ik vertelde dat onze fotoclub op eerste en tweede pinksterdag een expositie houdt tijdens de Open Atelier Route in ons dorp en dat ik daarvoor een foto maakte in de categorie 'documentaire fotografie'. We leveren voor die categorie met vier clubleden ieder een foto en we hadden afgesproken dat we daarvoor gangen en steegjes in beeld brengen.
De man had ik gefotografeerd toen hij me in een smal steegje tegemoet kwam gefietst en toen ik de foto op de display van de camera liet zien, liet hij zijn bezwaren varen. Ik moest hem zelfs waarschuwen dat de foto niet met zekerheid gekozen zou worden voor de expositie.
Intussen weet ik dat het een andere plaat wordt. Verderop fotografeerde ik even later een jongen die zijn hond uitliet. Ik maakte een serietje en hij vond het prima. Na een paar terugtrekkende bewegingen stemde ook de hond ermee in. De foto die ik voor de expositie koos hou ik nog even achter. U komt volgende week maar kijken op Kerkstraat 21.
Uit de serie koos ik deze om hier op mijn blog te publiceren. Na zijn aanvankelijke schroom kwam de hond zelfs smeken om op de foto te mogen. In dat opzicht was hij zijn baasje zelfs de baas.
 |
| Zijn baasje de baas. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten