Niet getreurd. Ik leen het thema en trek mijn eigen plan. Vanmiddag wandelde ik met mijn camera langs de Abdij van Postel. Ik was hier al vaker en trof op een vroege zondagmorgen al eens beter licht dan nu. Dus ik maakte er vanmiddag niet mijn beste foto's van de omgeving.
In het pesthuisje zag een mevrouw in een elektrische rolstoel. Ze was volledig overgeleverd aan de techniek. Ik stond met mijn rug naar haar toe, maar zag haar vertrekken in de weerspiegeling van een plexiglas plaat. Het pesthuisje, de vergankelijkheid van de stenen muren, het bekraste plexiglas, de dame in de rolstoel. Ik fotografeerde al dat kwetsbare in één beeld.
De vrouw in de rolstoel is op mijn foto verworden tot een abstracte schim. Hoe kwetsbaar kun je zijn?
Abstracte kwetsbaarheid. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten