Ik geef het toe. Alle zeeën die ik tot nu toe kende waren groter dan deze. Maar een kind heeft geen oceaan nodig om zich te amuseren. Of het nu door de golven aan de kustlijn loopt, of door een modderplas op een landweggetje bij Wéris, dat is alleen voor de ouders belangrijk. Want hier dreigt geen verdrinkingsgevaar. Hier verlies je je dochter niet uit het oog. Hier kun je vanaf het droge de hand reiken als het nodig is. Na de waterpret snel de modder van de voetjes vegen en hup, terug naar huis. Geen files, hooguit van een paar quads of tractoren.
Ik zag het allemaal gebeuren tijdens een lentewandeling door de Ardense heuvelen. Natuurlijk had ik een camera bij me. Ik fotografeerde het landschap en leuke details in dat landschap. Zoals een menhir, misschien ooit achtergelaten door Obelix op weg van Barvaux naar Érézee (aha, zo heet dus die zee). Die menhir, die staat er echt. Dat-ie door Obelix is achtergelaten daarvan was ik minder zeker, dan dat ik hier in Ardennen-aan-de-zee was.
Want ik heb zelf gezien hoe een gezinnetje zich vermaakte aan de waterkant. Ik maakte een paar foto's. Meisje aan de hand van papa, broertje kijkt toe hoe meisje met papa aan de hand door water waadt, meisje alleen in het water. Die laatste vind ik het mooiste. Die enorme ruimte waar ze zich helemaal in zichzelf gekeerd alleen in de zee waant. Waar vind je nog een strand voor jezelf? Wel, in Ardennen-aan-de-Zee. Met een zee van ruimte.
 |
| Een zee van ruimte. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten