Flitsen

Onze fotoclub had vandaag een workshop 'flitsen'. De meeste leden hebben niet meer dan een opsteekflitsertje en enkelen moeten zich zelfs behelpen met de inbouwflitser van de camera. Eerder deze week heb ik op onze fotoclub een korte inleiding gehouden over flitsfotografie. Het had niet veel zin om een theoretische verhandeling te houden over studioflitsinstallaties, want tijdens de workshop moesten ze vandaag met hun eigen gereedschap aan de slag.
Ik heb ze uitgedaagd om met geïmproviseerde spulletjes het licht van hun opsteekflitser te sturen. Een wit vel papier, een tempexplaat of aluminiumfolie als reflectiescherm; een papieren zakdoekje als diffusor, dat soort spul. We zijn geen professionals die de kwaliteit van hun werk moeten verantwoorden bij een opdrachtgever. Bij ons was het vooral de fun van het doen en de uitdaging om binnen alle beperkingen creatief bezig te zijn.
Zelf had ik als fotomodel de tamboerijn uit een beeldengroep van een schuttersgilde uit de kast gepakt. Het gipsen beeldje is een centimeter of vijfentwintig hoog. Lastig ventje, want het is bronskleurig glanzend afgelakt. Dus monochroom en glimlichtjes. De goudglanszijde van mijn reflectiescherm diende als achtergrond. Dat vecht lekker met de bronzen tint van het beeldje.
Een speedlite schoot als hoofdlicht los van de camera in een paraplu. Geeft een lekker hard contrast om structuur te geven aan het monochrome poppetje. Op een tweede losse flitser had ik met een stevig elastiek een tot een trechter gerolde krant bevestigd, die het licht gebundeld op de gouden achtergrond afvuurde. Dat hoge licht maakt het beeldje dan weer los van de achtergrond.
Het getoonde resultaat kwam tot stond na vaak proberen. Als het zo simpel zou zijn dat je bij dit soort improvisatie alle controle behoudt, dan zouden er geen dure studioflitster meer verkocht worden. Gelukkig voor de vakhandel hebben profs geen tijd om vaak te proberen.

Controle of proberen.