Geknield

Het sneeuwde in Praag, toen we vanmorgen opstonden. Ik wilde vandaag naar de oude Joodse begraafplaats en het leek me onder de gegeven weersomstandigheden wel bijzonder om die schots en scheve graven te fotograferen, bedekt met een laagje sneeuw. Maar toen we op het kerkhof aankwamen lag daar geen wit tapijt. Wel lagen de grafzerken er extra somber bij, omdat ze nat waren en er een zacht strijklicht op lag. Ik maakte er foto’s waarover ik best tevreden ben.
Helaas heb ik mezelf de beperking opgelegd om op dit blog maar één foto per dag te plaatsen. Gelukkig maakte ik vandaag veel mooie foto’s en daarom valt mijn keuze niet op een gravenfoto.
We zijn na de middag nog even teruggegaan naar de Sint-Vituskathedraal op het grootste burchtcomplex ter wereld. Gisteren maakte ik al foto’s rondom dit indrukwekkende kerkgebouw, maar toen we tegen vier uur naar binnen wilden bleek het al sluitingstijd.
In de kerk dromden de toeristen vandaag weer langs al die fraaie en soms overdreven rijke kerkschatten. Ik maakte een leuke foto van een vrouw die met opgeheven armen een compactcamera ter hoogte van haar hoofd hield, precies onder een heiligenbeeld dat met opgeheven armen ter hoogte van het hoofd de zegen gaf. Een leuke harmonie van twee gestalten. En toch toon ik hier nog een andere foto.
Vlak voor ik de kathedraal verliet maakte ik deze foto van een vrouw die geknield achter in de kerk zat. Het lijkt heel devoot, maar soms laten foto’s niet zien wat je denkt te zien. Deze vrouw zit niet te bidden, maar ook zij is in de weer met een fotocamera. Zoals bijna iedereen in dit Godshuis. Het is Godgeklaagd.

Niet devoot maar de foto.