Cultuurkluts

Op onze laatste dag in Praag hebben we vanmorgen wat door het centrum gezworven. We liepen door straten en steegjes waar we nog niet eerder waren, maar ik maakte geen foto’s die ik echt de moeite waard vond. Slechts hier en daar een doorkijkje in een poortgebouw en dan nog wat architectuur zoals elke toerist wel fotografeert.
Na de middag begon het te sneeuwen en was het onaangenaam guur buiten. Tijd voor een bezoek aan het Nationaal Museum, waar we al verschillende keren uit de metro waren gestapt maar nog niet binnen gingen. Ik kocht er naast de entreekaartjes een sticker die ik op mijn jas moest plakken als teken dat ik betaald had om te mogen fotograferen. Voor die twee euro wilde ik geen gedonder met suppoosten.
In het stijlvolle museum viel genoeg te fotograferen, merkte ik in de loop van de middag. Ik aasde vooral op mensenfoto’s. Ouders die met hun kinderen een mammoet in elkaar puzzelden, een dame die aandachtig naar een film over de arbeid op het Tsjechische land zat te kijken, mensen die in mooi binnenvallend licht op de rode traploper in de entreehal liepen en hier en daar door een raam nog een stadsgezicht.
Het zijn weer jongelui die me vandaag de leukste foto bezorgden. Bij die keuze let ik niet op artistieke waarde, sfeervol licht of een verrassend beeld. Het is vooral de setting die me tot tevredenheid stemt. Engelse jongelui wier ouders, afgaande op hun uiterlijk, kennelijk uit het ooit gekolonialiseerde India stammen, streken neer in de houten schoolbanken van een Tsjechisch namaakklasje uit de jaren twintig. Toen ik vroeg of ik hen mocht fotograferen, gingen ze er nog maar eens goed voor zitten.
Een foto vertelt nooit het hele verhaal, daarom ter toelichting: dit is een cultuurkluts van Tsjechisch-Brits-India’s-Hollands-Japanse makelij (want een Praags museum met Engelse jongeren die koloniale voorouders hadden, gefotografeerd door een Nederlander met een Canoncamera).

Tsjechisch Brits India's Hollands Japans.