Astronomische klok

We zijn een weekje in Praag en ik wil hier geen foto’s maken zoals je die aantreft in reisgidsen of in fotoboeken van deze stad. Ik wil in mijn foto’s mijn eigen beleving van deze stad uitdrukken. Dus geen kale gebouwen die elke toerist hier fotografeert. Als ik al iets van de architectuur of van de imposante monumenten wil vastleggen, dan doe ik dat volgens mijn een eigen interpretatie.
Neem nou de veelgefotografeerde astronomische klok aan het raadhuis. Ik liet de klok voor wat die was en fotografeerde vanmorgen hoe een bruidje temidden van talloze toeristen dat indrukwekkende uurwerk aan het fotograferen was. Ik vond het fenomeen van een bruidje dat fotografeert in plaats van gefotografeerd wordt wel leuk. Maar de plaatjes die ik er in het gedrang van schoot zien er wat rommelig uit.
Opeens schoot me te binnen wat de bekende oorlogsfotograaf wijlen Robert Capa ooit zei: “Als je foto’s niet goed genoeg zijn, dan was je niet dicht genoeg bij.”
Vanmiddag kwamen we weer langs het raadhuis en nu zat er een groepje Italiaanse jongeren op de trottoirband voor de astronomische klok. Ik ging er op mijn hurken voor zitten, zette mijn camera op de grond met de lens schuin naar boven en drukte af.
Als ik van zo dichtbij contact heb met de mensen die ik fotografeer, laat ik altijd even het resultaat op de display van de camera zien. Ik versta geen Italiaans, maar uit hun uitbundige reacties maakte ik op dat ze het wel een ‘te gekke’ foto vonden. En of ze dat daar dan ‘troppo matto’ noemen of er een andere uitdrukking voor hebben, vind ik niet zo belangrijk. Het is in elk geval een spontane foto.

Met dank aan Robert Capa.