Mooiste plekje

Een paar weken geleden stond ik in een leeg landschap te wachten op het peleton van Luik-Bastenaken-Luik. Niet helemaal leeg. In de verte liepen een paar herten langs de bosrand door een weiland. In de auto zat mijn vrouw te wachten tot de renners kwamen. En een stukje verderop stond een Vlaming met zijn vrouw. Verder niemand, in de verste verte niet. 
Omdat wachten op een peleton in een leeg landschap lang kan duren, doodde ik de tijd met een praatje met de Vlaming. Ook hij had een vakantieoptrekje in Wallonië. En ook hij kende, net als ik, de mooie plekjes in de streek. Ik kende er die hij niet kende, en hij kende er die ik niet kende. We wisselden de coördinaten uit. 
Vandaag gingen we naar wat de Vlaming noemde 'het mooiste plekje van België'. Want daar waren we nog niet. Hij beloofde na een steile helling een prachtig uitzicht over de Ourthe. We vonden het vertrekpunt en begonnen er aan de steile helling langs diepe afgronden. Op een zijpad hadden we een prachtig uitzicht over de Ourthe. Ik maakte er foto's, net als meer wandelaars. 
We liepen verder en ik keek omhoog, langs een steile wand op. Die nam boven een strakke, recht vorm aan. Ook daar moest je over de Ourthe kunnen uitkijken, bedacht ik. Mijn vrouw, die het niet op erg steil heeft, bleef beneden wachten en ik klom omhoog. Camera en statief met riemen tegen mijn lijf gesjord. 
Boven was het uitzicht adembenemend. Ik maakte er foto's en zag hoe mensen beneden op het pad voorbij liepen, zich niet bewust van de schoonheid boven hun hoofden. Ik ben verwend met prachtige landschappen in Scandinavië en Amerika. Maar dit beeld past goed in dat rijtje en is relatief dicht bij huis relatief goed te bereiken. 
Waar het is? Laat ik dit lege landschap nou eens even helemaal voor mezelf bewaren.

Voor mezelf