Bizar

Het overkomt me niet vaak dat ik niet goed raad weet met een foto. Zeker niet als ik die zelf gemaakt heb. Maar nu heb ik er eentje. Ik had even geen flauw idee wat er op deze foto gebeurt, terwijl ik het met eigen ogen gezien moet hebben. Bij nader inzien zag ik pas het gezichtsbedrog dat veroorzaakt wordt door de geringe doortekening in de broekspijpen. Het standbeen gaat schuil achter het licht gebogen been. Dit is dus een toevalstreffer, maar wel een fraaie, vind ik zelf.
We waren vandaag met onze fotoclub op excursie in de Helmondse nieuwbouwwijk Brandevoort. Een poosje geleden besteedden we op een clubavond aandacht aan architectuur en nog voor het licht van de beamer uit was kwam van diverse kanten de vraag of we daar eens niet een uitstapje aan konden wagen. We hadden nog een excursie tegoed volgens onze jaarplanning en dus zocht onze excursiecommissie een bestemming.
Het werd Brandevoort, ooit door de Britse prins Charles geprezen om zijn knappe staaltje van architectuur. Alles ademt er de sfeer van een vestingstadje, terwijl de wijk nog maar net tien jaar oud is. Niks historie. Alles nep. Maar wel mooi nep. Voor fotografen is het om van te smullen.
Zoals zo vaak ben ik dan weer dwars en eigenwijs. Die architectuur die iedereen voor zijn lens haalt, vind ik maar heel even interessant. Ik ken al die foto’s van Brandevoort intussen wel en ik had geen inspiratie om er origineel mee aan de slag te gaan. Ik keek eens rond en zag in het station een rare spat op de traptegels van de brug die de voetgangers over het spoor leidde.
Ik richtte mijn lens op die rare vlek en maakte er een paar foto’s van.
Als mensenfotograaf ben ik pas tevreden als er ook iets van mensen op de foto staat. Dus wachtte ik telkens tot er iemand in beeld stapte en drukte dan af. Deze foto viel me op in de serie die ik maakte. Ik zag maar één been. En dat ene been stapt precies zo op de donkere spat, dat het lijkt alsof het op een landmijn trapt. Boem. Weg been. Bizar.

Op het verkeerde been gezet.