Geen sportfotografie

Foto’s gaan maken van de klassieker Luik-Bastenaken-Luik en er niet bij zijn als in mijn eigen woonplaats een profronde van start gaat, dat kan natuurlijk niet. En dus was het ook niet zo. Ik combineerde vanavond weer mijn liefhebberijen wielrennen en fotograferen bij de proloog van de Ster Elektrotoer in ons dorp.
Het ligt erg voor de hand om dan sportfoto’s te gaan maken, maar dat wilde ik niet. Ik zocht mijn onderwerpen meer in het genre van de straatfotografie, omdat in dat soort foto’s vaak mooie verhalen schuil gaan.
Ik ben niet zo ver gegaan als de Belgische fotograaf Stephan Vanfleteren, die in Vlaamse wielerrondes de mooiste foto’s maakt als hij met zijn rug naar de renners staat. In zijn boek met de titel Fladrien staan prachtige zwart-wit foto’s, waarin uitstekend de sfeer en de entourage van het Belgische wielrennen zijn gevangen. Er staan nauwelijks renners in dat boek.
Uit de serie foto’s die ik vanavond schoot, pik ik er eentje die niet alleen de dynamiek van het wielrennen toont, maar vooral ook een verhaal vertelt. Tom Stamsnijder is de Raborenner die langs zoeft. Het monotone geluid van het dichte tijdritachterwiel kan ik in de foto niet weergeven. Wat je wel kunt zien, is dat hij door een van de oudere straten van Gemert rijdt. Dat kun je zien aan het kèske links op de foto. Kèskes zijn wegkapelletjes zoals je die alleen aan de oude uitvalswegen van Gemert vindt. Wat me aan deze foto ook bevalt zijn de mannen in rennerstenue voor de rijwielzaak. De heren hebben prima materiaal, maar ze kunnen slechts dromen van de capaciteiten van Stamsnijder. Dat weten ze zelf ook. Geen sportfoto dus, maar een verhalende foto van de straat.

Het verhaal achter de renner.