Watersnoodramp

Al jarenlang maken we op Aswoensdag een uitstapje. Mijn vrouw heeft dan nog een dagje vakantie na een paar dagen waarop ze de carnavalsavonden zorgvuldig heeft gemeden. En ik kan na een paar dolle dagen een dagje bijkomen. Meestal is onze bestemming dan iets cultureels of educatiefs. Vandaag gingen we naar het Watersnoodmuseum in het Zeeuwse Ouwerkerk. 
We waaiden even uit aan de Zeeuwse kust, lunchten iets met vis want dat hoort van huis uit bij Aswoensdag en we bezochten het museum dat herinnert aan de watersnood van deze maand precies zestig jaar geleden. En ik maakte foto's natuurlijk. Buiten was er mooi licht met een waterig zonnetje dat het landschap reliëf gaf, maar geen harde schaduwen. Binnen in het museum maakte niemand bezwaar tegen het feit dat ik fotografeerde en dat is in een museum wel eens anders. 
Het museum is knap opgezet en er zijn indrukkende foto's en nagebouwde jarenvijftig scènes te zien. Ik maakte er een stel mooie foto's, vooral in de schaars verlichte ruimte waar de namen van de slachtoffers golvend op de bodem werden geprojecteerd. Toch toon ik hier een andere foto. Ik maakte foto's die op het eerste gezicht meer indruk zullen maken. Maar dan is dat omdat de inrichters van het museum aangrijpende scènes hadden opgebouwd, waar ik al fotograferend weinig aan toevoegde. 
De foto die ik hier toon vertelt mijn verhaal, zoals je het alleen ziet als je het wilt zien. Ik zag mensen een gang inlopen waar aan de wand een tijdlijn was uitgezet met watersnoodrampen uit de geschiedenis. Vrijwel iedereen bleef er even stilstaan en keek omhoog naar de informatiepanelen. En ik zag boven hun hoofden het groene bordje met de pijl die de naar de nooduitgang verwijst. En ik dacht: in 1953 hadden ze hier geen nooduitgang.

In 1953 was hier geen nooduitgang.