Twee werelden

Op een foto moet van mij niet per se alles scherp en goed belicht zijn. Op de foto die ik vanmiddag maakte herkende ik dankzij bewegingsonscherpte en overbelichting twee werelden: Op de voorgrond een man die scherp afgetekend en goed belicht in zichzelf gekeerd de menukaart van het restaurant bestudeert. Daarachter is zijn door onscherpte en overstraling duizelingwekkende omgeving te zien, waarin serveerters en gasten af en aan lopen.
In die man herken ik me wel. Zodra ik in een vreemde eetgelegenheid een goed gevarieerde menukaart opensla, schiet ik in de keuzestress. Ik vind heel erg veel lekker. In restaurants waar ik vaak kom – en dat zijn er meer dan mijn lijn me lief is – kies ik de eerste keer een menu dat me aanstaat om daar vervolgens tot in lengte van jaren aan vast te houden. Saai? Welnee, ik kom in zoveel restaurants dat ik met grote regelmaat iets anders eet. Voordelen? Ja hoor. De obers noteren mijn bestelling al als ze me zien binnenkomen.
De wereld rondom deze man is een verhaal apart. Het was jaarmarkt in ons dorp en het was erg druk op straat. Het terras voor dit restaurant zat vol, dus de serveersters – op de foto in het zwart – renden af en aan. Bezoekers die op het terras geen plekje vonden, zochten binnen een tafeltje. Het was dus ook een gekrioel van komende en gaande mensen.
In dit restaurant is mijn vast keuze kip piri piri met pikante saus. Lekker. En dankzij het scherpe geurtje om me heen maakte vervolgens iedereen in deze drukte ruim baan voor mij. Heerlijk.

Scherp gegeten, onscherp gefotografeerd.