Hondenweer

Glimmend motorspul. Daarvan ken ik Durbuy op zondagmiddagen. De motorliefhebbers van heinde en verre kiezen vaak dit Waalse stadje als doel voor hun toertochten. Vandaag was het anders. Het had de hele ochtend geregend en het was vakantie. De dagjesmensen lieten dus verstek gaan. Op het terrasje van Brasserie Ardenaisse, waar we op zondagmiddagen vaak gaan lunchen, zat welgeteld één motorclubje.
Het was hoofdzakelijk de plaatselijke bevolking die zich dicht bij huis tussen de buien door even op straat waagde. De voertaal was Frans en dat is op dit terras wel eens anders. Hoog-Hollands met een harde g, Vlaams tot uit de onverstaanbare uithoeken van het Westen en soms ook Duits. De Franstalige obers slagen er wonderwel in telkens de juiste bestelling af te leveren. Maar vandaag dus: Frans.
Omdat het hoofdzakelijk volk uit de buurt was, zag je ook veel meer honden dan normaal. Een hond neem je gezellig mee tijdens een familieuitstapje om de hoek. Op een motortoertocht van tweehonderd kilometer is dat wat lastiger.
Ik onderscheidde twee soorten honden, toen ik op het terras om mee heen keek. Ik zag grote joekels die tussen de mensenbenen krengelden en hun riemen om de tafelpoten wikkelden tot ze zich nog nauwelijks konden bewegen. En ik zag schoothondjes die nerveus om zich heen blikten en smekend omhoog keken of baasje nog niet wilde vertrekken, zodat ze weer lucht en ruimte hadden.
Van de grote honden heb ik geen foto's, domweg omdat er te weinig licht was onder de tafels. Van de wat hoger gezeten schoothondjes schoot ik verschillende foto's. Misschien heten ze daarom wel 'schoot'-hondjes. En toen me ook nog die regenjassen en paraplu's opvielen, had ik opeens een andere verklaring voor al die keffertjes om me heen: het was gewoon hondenweer. Af en toe regende het pijpenstelen, maar daarvan heb ik geen foto.

Hondenweer, maar geen pijpenstelen.