Landhuis

Hier leefden ooit wolven. Bossen van sparren waren hun biotoop. Dat leid ik af uit de namen van de landweggetjes met wolf, bos en spar erin. De wolf werd hier bijna anderhalve eeuw geleden verjaagd. Dit werd het domein van mensen die niet in de bewoonde wereld wilden leven.
Ooit was het mooi wonen in dit landhuis. Een paar decennia geleden had je hier in de verste verte geen buren. Vogels, reeën en klein wild hadden hier hun biotoop. Een eeuw geleden was dit de grens van een woeste, verlaten Peel en de beschaving.
Met dit landhuis leek me niet zoveel mis. Ik heb het in het voorbijgaan eens goed bekeken. Het metselwerk zag er nog goed uit, het houtwerk in het dak vertoonde geen sporen van verrotting en zelfs de tuin woekerde nog niet zoals in het sprookje van Doornroosje.
Toch was er kennelijk een reden dat dit landhuis moest verdwijnen. Dit lijkt een wat rommelige foto, maar daarin zit wel het hele verhaal. Als je deze foto van rechts naar links bekijkt – en niet in de vertrouwde leesrichting zoals we onbewust meestal ook foto's aftasten – dan zie je de verklaring van de sloop van dit huis opdoemen.
Helemaal rechts zie je de bebouwing van een bedrijventerrein. De begrenzing daarvan rukt op. In het midden van de foto tekenen zich tussen de boomtoppen de wanden van een enorm groot bedrijfscomplex af. En links zie je het slachtoffer van de oprukkende industrie: het landhuis moet wijken. De bewoners zijn al verjaagd, zoals eerder de wolven, de bossen en de sparren.

Sparrenweg en Mensenweg.