Rijp voor delete

Soms kieper ik alle kwaliteitseisen overboord en ga ik voor een gekke foto. Gisteravond wandelde ik door een donker buitengebied naar een naburig dorp. De enige camera die ik bij me had, was mijn Canon Powershot G10. Dat is een prachtig ding voor kwalitatief hoogwaardige snapshots. Maar het blijft een compact, dus de kleine sensor genereert veel ruis bij hoge ISO-waarden.
Ik wandelde langs een enorm, gloednieuw tuinbouwkassencomplex. De groeilampen in de kassen creeëren een surrealistisch avondlandschap. Sinds de kassen in bedrijf zijn, wilde ik er al een foto van maken. Nu had ik mijn kans. Ik besefte dat mijn G10 het in het donker niet zou trekken, maar ik heb toch wat geprobeerd. Over de grenzen van het maakbare heen fotograferen is zou oud als de fotogafie. In het analoge tijdperk waren er fotografen die het Schwarzschildeffect – geeft kleurverschuiving bij lange sluitertijd – tot kunst verheven hadden, terwijl het eigenlijk gewoon een verkeerde reactie was van het filmpje op het extreme gebruik ervan. Ik herinner me prachtige nachtfoto's van purperen stranden waar golven als lange witte strepen overheen rolden.
Ik stelde de sluitertijd van mijn G10 in op een volle seconde en zocht met mijn arm steun tegen een boom. Het diafragma zette ik op de maximale opening van f/2.8 en de ISO-waarde draaide ik op 800. Ik had nog kunnen kiezen voor 1600, maar ik wilde de G10 niet tarten tot al zijn uitersten. De foto die ik maakte was nog danig onderbelicht, maar door later achter de computer in mijn fotobewerkingsprogramma aan de niveaupijltjes te trekken, kreeg ik toch nog een beetje helderheid in het beeld. Het werd een onscherp full-ruisplaatje dat eigenlijk rijp is voor de deletetoets. Maar in het besef dat er mensen zijn die een goede foto met een fotobewerkingsprogramma zitten te verminken tot een zogenaamde kunstzinnige afbeelding, durf ik hem hier toch te laten zien. Van Gogh wordt ook gewaardeerd om zijn schildertechniek met puntjesruis.

Full-ruis of kunst?