Straatmuzikanten

Het is wel haast onvermijdelijk dat de wegen van de straatmuzikant en de straatfotograaf elkaar met enige regelmaat kruisen. Zelden vind ik het de moeite waard om op die momenten mijn camera te pakken. De gitarist in zijn kapotte jeans waar de blote knieën door de scheuren steken, de kleurige Peruaanse panfluitisten met hun ‘voorbijvliegende condor’, de accordeonist die beter eerst zijn muziekschool had afgemaakt, het draaiorgel met tulpen uit Amsterdam. We kennen die straatbeelden met bijbehorende geluiden wel.
Tijdens een stadswandeling door De Bosch hoorde ik gistermiddag een fraai stukje klassieke muziek. Het was geen André Rieu en ook geen Koninklijk Concertgebouworkest. Maar het was ook niet het jankende of snerpende geluid waar je een hinderwetvergunning voor zou eisen.
Op een rustig plekje in een drukke winkelstraat stond een groepje mannen muziek te maken. Naar hun uiterlijk te oordelen waren het Oost-Europeanen. Keurig in het pak. Zo te zien zijn ze niet alleen bedreven met de strijkstok, maar ook met de strijkbout. Hiervan heb ik toch maar wel even een foto gemaakt. Het was de setting die me aansprak: kamermuziek zonder kamer, zoals een slak zonder huis.

Kamermuziek zonder kamer.