Tijdens die reizen maakte ik dia’s. Als landschapsfotograaf was ik vooral geïnteresseerd in de prachtige kleuren en grillige vormen van het IJslandse landschap. De foto’s die ik er maakte waren zo mooi, dat ik daarna geen uitdaging meer vond in het fotograferen van landschappen. Zo af en toe maak ik nog wel landschapsfoto’s, maar ik vond een nieuwe passie in wat wel wordt genoemd straatfotografie.
Ik besloot vanmiddag een paar van die teruggevonden IJslandse landschapsdia’s te digitaliseren. Ik heb geen diascanner, maar koos voor een andere reproductietechniek. Ik zette een macro-objectief op mijn Canon 7D die door zijn cropsensor extra uitvergroot. Ik zette een speedlightflitser op statief en trok een diffusorkapje over zijn kop. Op dat kapje plakte ik een ingeraamde dia. De flitskracht van de speedlight zette ik op 1/128 en het diafragma van de camera op f/ 22. Dat leverde de perfecte belichting op voor reproductie van een dia die een centimeter of twintig voor de lens van mijn camera hing.
Ik toon hier niet het mooiste landschapje, maar wel een bijzonder. We reden op dinsdag 23 juli 2002 een paar honderd kilometer door dit lavalandschap met als enige houvast voor richting een uitgesleten spoor. Eén keer zagen we op deze weg andere mensen. Een groep ruiters die net als wij urenlang niemand anders had gezien kwam ons tegemoet. Uitwijken was niet nodig. Ruimte zat.
In dit door god en alle mensen verlaten landschap trainden Neil Armstrong en Buzz Aldrin in de jaren zestig voor hun maanlanding. Het schijnt hier erg veel op de maan te lijken. Armstrong fotografeerde later op de maan met een Hasselblad. Ik weet niet of hij er hier in dit IJslandse veld mee oefende, maar ik had in elk geval geen Hasselblad. Ik moest het toen doen met een analoge Canon 5D waarin een Kodak diafilm lag.
Zonder tussenkomst van de NASA heb ik die dia’s nu ook digitaal beschikbaar gemaakt.
 |
| Digitaal zonder tussenkomst van de NASA. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten