Vrijheid

We brachten dit weekend door in ons recreatiehuis in de Ardennen. Ver weg van alle drukte, zoals de jaarmarkt in ons dorp en de herdenking van operatie Market Garden met vierhonderd militaire voertuigen die er de weg nog kenden van zeventig jaar geleden. Op de heenweg naar Somme-Leuze legden we even aan in Maastricht. We hebben er wat gewinkeld en geluncht. 
In de parkeergarage vroeg een oudere Duitse dame ons de weg naar het centrum. Ik moest denken aan een conference van Koot & Bie en de verleiding was groot om haar de verkeerde kant op te wijzen met een 'do ist das Zentrum'. Koot beschouwde het als een verzetsdaad om een Duitser die naar het station zocht met een 'do ist der Bahnhof' de verkeerde richting in te sturen. Maar de oorlog is nu zeventig jaar geleden, dus waarom zouden we deze dame nog plagen. We zijn zelfs nog een stukje met haar opgelopen, omdat wij ook het centrum in wilden. 
Op de terugweg naar de auto bleek de oorlog plotseling toch nog niet uit ieders geheugen gewist. Een colonne oude legervoertuigen kruiste ons pad en het publiek stond er rijen dik naar te kijken. Goed. Geen Market Garden, maar ook Maastricht is dus bevrijd van de Duitsers, al zou je dat niet altijd zeggen. Ik maakte enkele foto's, maar veel meer dan al die andere fotografen langs de route heb ik niet gemaakt. 
Aanvankelijk sprak me de foto die ik hier toon ook niet echt aan. Tot ik er een heleboel symboliek in zag. Die militaire wagens die daar rijden, hebben ertoe bijgedragen dat ik nu vrij ben om op de openbare weg te fotograferen. Zonder censuur. Al die mensen die daar lopen, kiezen in volledige vrijheid hun weg. En dat jongetje links onder in beeld heeft voor mij ook betekenis. 
Met moderne fototechnieken had ik hem erin kunnen plakken, als hij daar niet echt gelopen had. De werkelijkheid is steeds gemakkelijker te manipuleren. Maar hij was er wel degelijk, spontaan in mijn richting rennend. Pas toen hij me in de gaten kreeg trok hij een ander jongetje van de stoep en samen gingen ze gekke bekken trekken, rare houdingen aannemen en meer van die ongein die mensen tegenwoordig uithalen als ze een camera zien. De moderne tijd, net wat U zegt. 
Om het normale openbare leven te kunnen vastleggen, moet je als fotograaf tegenwoordig geluk hebben. Maar ja, dit jongetje is ook vrij om te doen wat hij leuk vindt.

De vrijheid in beeld.