Ik bewonder de Vlaamse fotograaf Vanfleteren al jaren. Hij portretteert Bekende Belgen en Bekende Nederlands op een zeer indringende manier. Regelmatig is maar één oog scherp, of is de scherptediepte in het gezicht slechts enkele millimeters. Zijn portretten zijn rauw, zijn figuren ogen vaak verlopen. Op veel foto's hebben de geportetteerden hun ogen gesloten. Het is zijn manier om de vergankelijkheid te tonen.
Als geen ander beseft Vanfleteren dat zijn portretten niet allemaal even flateus zijn. "Het klopt dat ik soms een iets nadrukkelijke stijl gebruik die voor mij evident is maar misschien niet voor de mens in kwestie of voor de modale kijker", zei hij in een interview ter gelegenheid van zijn expositie 'Portret 1989-2009'. Die was eind vorig jaar in Gent te zien en nu tot 27 juni in Centre Céramique in Maastricht.
"Mijn streven is niet om de mens of de realiteit te fotograferen. Ik heb die strijd eigenlijk al een beetje opgegeven, omdat het toch een verloren strijd is. Dan kan je beter iets doen waarvan ik denk: kijk, ik wil iets interessants doen met fotografie", verklaart Vanfleteren zijn werk.
Ik bezocht vanmiddag zijn tentoonstelling in Maastricht, domweg omdat ik eerder geen tijd had. En ik prijs me gelukkig dat ik er rond kon lopen met een groep vrouwen die keek als 'de modale kijker' waar Vanfleteren van sprak. Want als je hoort welke vragen er bij de doorsnee kijker leven, dan vraag je je af waar een fotograaf als Vanfleteren zijn succes aan ontleend. Misschien vinden deze dames mijn foto's wel veel mooier. Daarom ben ik niet beroemd.
 |
| Ik zag de modale kijker. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten