Wespenhemel

Had ik het in mijn vorige blogje nog zo gezegd: ‘met macro- of dichtbijfotografie houd ik me zelden bezig en insecten zijn er alleen maar om dood te slaan als ze op een terrasje aan mijn frisdrank willen lurken’.
Gisteravond was een zeldzaam mooie zomeravond en wij zaten op het terras achter ons huis lekker te eten. De meeste wespen hielden zich koest, maar een paar waren er toch wel. Mijn vrouw, die het niet op die zoemende steekbeestjes heeft, was er al een keer voor naar binnen gevlucht.
Mij lieten ze met rust tot het toetje op tafel stond. Een lekker zoet mengsel van vanille, caramel en chocolade. Ik kon geen lepel naar mijn mond brengen of een wesp probeerde mee te genieten van de lekkernij.
Ik heb hem nog gewaarschuwd: “Moet ik het even scherp stellen? Wil je ook op mijn weblog?” Nou zijn wespen geen tengere pantserjuffers die minutenlang stil kunnen blijven hangen in de lucht. Dus heb ik hem met een tijdschrift een flink schouderklopje gegeven. De wesp bleef voor dood liggen, maar terwijl ik hem in zijn volle omvang op de display van mijn G10 bekeek, begon er eerst een vleugeltje te bewegen, toen een pootje, toen draaide hij zich om. En toen? Kreeg hij nog een flinke mep, want bij macrofotografie is het erg belangrijk dat het onderwerp goed stil ligt. De wesp was ex-wesp en snoept nou waarschijnlijk van emmers vol toetjes in de wespenhemel. En ik begin macrofotografie zowaar nog leuk te vinden. Ik heb twee stoppen overbelicht om het wespenlijkje goed belicht te krijgen op het bijna witte tafelblad. Alleen de scherptediepte van de chocoladeveeg valt een beetje tegen.

Goed stilliggen.