Een meneer die tussen mij en de dame met paraplu in stond zou eigenlijk als figurant in beeld komen, maar hij nodigde me gebarend uit dat ik een foto van hem moest maken. Hij trok een man die naast hem stond tegen zich aan en samen namen ze een poseerhouding aan. Ik hou niet van geposeerde foto’s, maar ik drukte toch af. Weggooien kan altijd nog en stiekem hoopte ik dat de mevrouw met paraplu nog klaterend water in beeld zou brengen. Maar dat gebeurde niet.
Toen ik de foto op de display van mijn camera bekeek, viel die me niet tegen. Ondanks de geforceerde pose had de foto elementen die het de moeite waard maken om ernaar te kijken. Hij oversteeg naar mijn gevoel het gemiddelde social-media-snapshot. Dat komt denk ik door het excentrieke uiterlijk van de man met hoed en door de entourage. Schuin achter de man is de vrouw met paraplu nog te zien, waar het me oorspronkelijk om begonnen was.
Ik raakte in gesprek met de man met hoed. Hij vertelde dat hij ook fotograaf was en in heel Europa beroemde muzikanten had gefotografeerd. In zijn kunstmarktkraam had hij een aantal foto’s uitgestald, zwart-wit en nog uit het analoge tijdperk. Op zijn visitekaartje las ik dat ik hier te maken had met Hans Budding uit Vianen, beeldend kunstenaar, vormgever en dichter. Hij had zich bekwaamd in ruimtelijke/autonome vormgeving, grafisch vormgeving, fotografische vormgeving en poëzie podiumkunst.
Een veelzijdig kunstenaar, stel ik vast. Niet zomaar een fotograaf, maar een fotografisch vormgever. Hij mag dan wel niet zo beroemd zijn als Anton Corbijn met zijn foto’s van wereldberoemde muzikanten, maar met zijn grafische vormgeving en gedichten had Hans het meer in de breedte van het kunstenaarspalet gezocht, constateer ik.
Ik lift een beetje mee op de kwaliteiten van Hans Budding. Want links op mijn foto heb ik van Hans' negatief 9A naar ik heb begrepen een beroemde saxofonist meegefotografeerd. Ik vergat te vragen wie het was.
 |
| Rechts Hans Budding met uiterst links een foto van een beroemde muzikant. |
