Ceaușescu was here

Heel even dacht ik: Ceaușescu was here. Maar toen besefte ik dat Ceaușescu zijn plan nooit heeft uitgevoerd.
De Roemeense dictator Nicolae Ceaușescu lanceerde dertig jaar geleden het idee om de oude plattelandsdorpen te vernietigen. Hij wilde een nieuw soort agrarische centra. Boeren zouden daar agrarische arbeiders worden. Nicolae Ceaușescu werd in 1989 na de revolutie in zijn land geëxecuteerd en zijn plan is nooit uitgevoerd. 
Het was dan ook niet in Roemenië waar ik deze foto maakte. Dit fotografeerde ik vanmorgen tijdens een fietstocht op amper twaalf kilometer rijden van mijn woning. Waar ooit gewassen groeiden woekert onkruid. Waar ooit het vee op stal stond, hebben regen en wind nu vrij spel. Waar ooit een boerengezin woonde, is nu een zwijnenstal. Zonder varkens wel te verstaan. Gewoon in Nederland. 
Het landbouwweggetje waar ik dit aantrof voert van niks naar nergens. Het doorgaand verkeer raast enkele honderden meters verderop over een brede baan. Zelfs op de fiets kwam ik hier nooit, want parallel kun je hier vlakbij langs een mooie bosrand rijden. Vanmorgen zocht ik echter voor mij onbekende paden. En toen ontdekte ik deze verlaten boerderij en honderd meter verderop nog eentje. 
De plattelandseconomie verandert en hier werd ik nog indringender met mijn neus op de feiten gedrukt dan een poosje geleden toen ik voor Hein en Dorine hun nieuwe Bed & Breakfast fotografeerde. Ze wilden de foto’s gebruiken op een website om gasten te werven. 
Nu hoop ik maar dat ik hun foto’s niet verwar met de vervallen opstallen die ik vanmorgen fotografeerde. Al heeft ook dit wel iets sprookjesachtig. Ik dacht aan Doornroosje.

Sprookjesachtig, ik dacht aan Doornroosje.

Blondines

Naar een grote wielerkoers moet je niet gaan om een wedstrijd te zien. Je gaat voor de ambiance, want als het om de koers te doen is kun je beter voor de tv gaan zitten. Dat heb ik in het verleden al ervaren met klassiekers als Luik-Bastenaken-Luik en de Waalse Pijl en met etappes in de Giro d’Italia of de Tour de France. 
Maar ik heb toen ook ervaren dat je er mooie foto’s kunt maken en dus stonden we vandaag niet ver van ons vakantiehuis in de Ardennen langs het parcours van de derde etappe van de Tour de France. Voor ons geen Muur van Hoei of een van de vierde categorie colletjes, want daar staan veel te veel toeschouwers. We kozen een lichtjes klimmend, lang stuk weg met een mooi uitzicht. Ideaal om foto’s te maken. Bovendien was er schaduw tussen de bossen en dat was wel lekker tijdens het urenlang wachten onder die hete zon. 
We konden de karavaan al van ver zien komen en als je niet komt voor wedstrijdfoto’s dan is er in de uren voor de renners komen ook al veel te zien. Ik had mijn Canon EOS 6D met 24-105 mm objectief en mijn Canon EOS 7D met 100-400 mm vooraf al globaal ingesteld. Het scherpstelsysteem stond op Al Focus, zodat de lenzen actie en beweging scherp blijven volgen. De ISO-waarde stond ondanks de felle zon op 400, zodat ik zowel een korte sluitertijd als een klein diafragma kon kiezen. 
Laat ze maar komen! En daar kwamen ze. Ik maakte een mooie serie foto’s van de reclamekaravaan, waarvan de hier getoonde mij nog het beste bevalt. Alles zit er in. Een mooie dame; naar het publiek geworpen reclamespul, graaiende handen van toeschouwers; publiek, wagens van de karavaan. 
Daarna duurde het langer dan bedoeld voor de renners kwamen. Een Waal naast me meldde een ‘chute’ en dat de wedstrijd was ‘neutraliser’. Op zijn schermpje mocht ik de televisiebeelden van de valpartij zien en wat me direct opviel was dat er geen graaiende armen van toeschouwers waren om al die renners op te vangen. 
Drie kwartier later fotografeerde ik alsnog de kleerscheuren en bebloede lijven van de renners. Dan fotografeer ik toch liever die mooie blondines van McCain.

Liever een blondine dan bebloede lijven.