Rare vogel

Jaren geleden al heb ik Photoshop verbannen van mijn computer. Ik geloof dat CS3 de laatste versie was waarin ik gewerkt heb. Het was niet omdat ik niet met Photoshop overweg kon. Ik bedacht in het begin van dit millenium al mogelijkheden om in Photoshop de uitersten van de high dynamic range in foto’s te overbruggen, nog voor er in de vakliteratuur over werd geschreven en nog voor overal de softwaretooltjes voor HDR opdoken. Het was een hels karwei, maar het eerste bevredigende resultaat van mijn huisvlijt werd al in een boek gepubliceerd toen niemand nog ooit van HDR-software had gehoord. 
Maar ik had het dure Photoshop niet nodig om te bereiken wat ik uit mijn foto’s wil halen. Eerst Aperture en nu Lightroom bieden me voldoende mogelijkheden om van mijn RAW-bestanden echte digitale foto’s te maken. En om ze op papier af te drukken. Ik kom nu ook niet in de verleiding om van mijn oorspronkelijke foto’s kunstmatig gecreëerde beelden te maken. Ruud van Empel is daar een meester in en ik gun hem zijn succes. Maar ik blijf zo dicht mogelijk bij het origineel. 
Dit gezegd hebbende kom ik op de uitzondering die de regel bevestigt. Gisteren maakte ik in het Waalse stadje Marche en Famenne een foto van iets kunstachtigs in de tuin van het plaatselijke museum. Het plaatje was niet erg bijzonder. Ik fotografeerde een soort vogel in het decor van bladloze struiken en planten tegen de achtergrond van een grauwe muur. Een druk en rommelig tafereeltje. Ik zou het thuis wel deleten. 
Eenmaal thuis vond ik het toch een fascinerend motief. Ik trok het door Lightroom en voerde enkele weinig subtiele bewerkingen uit. Zo voerde ik de kleurverzadiging op tot het uiterste, ik bracht zware vignettering aan, speelde wat met de schuifjes van contrast en helderheid en opeens had ik een spookachtig beeld dat beter de werkelijkheid weergaf dan de werkelijkheid zelf. Ik heb op internet nog even gezocht naar wat het beeld eigenlijk voorstelt. Het enige wat ik vond was een foto van de rare vogel op een Franstalige site met daaronder de tekst “Voorouder van de dodo of de ontbrekende schakel tussen dinosaurus en vogel?” 
Ik heb een mysterieus beeld in de nabewerking nog mysterieuzer gemaakt. Maar wel zonder Photoshop.

Niet gephotoshopt.

De ruit

Voor mijn werk stond ik vaak vooraan bij branden. Ooit beschreef een brandweercommandant me tijdens een grote brand in een school, hoe hulpverleners ‘in de voegen van de muren kropen’ na een explosie. Die had alle ramen uit het gebouw geblazen. Het was midden in de nacht en er was gelukkig niemand in het schoolgebouw. Maar de enorme klap van een gasfles in het natuurkundelokaal en de glasregen die volgde, bracht heel wat brandweerlieden en politiemensen van hun stuk. 
De brandweerofficier stond het doodgemoedereerd en met kennelijk leedvermaak te vertellen, kalm alsof ie aan de toog onder het genot van een glas bier een sterk verhaal stond te vertellen. Al die tijd kon ik mijn ogen niet afhouden van de grote glasscherven die rechtop in schouderpartij van zijn veiligheidsjas stonden. 
Ik moest er het afgelopen jaar vaak aan denken als ik de Cacaofabriek in Helmond binnenliep. Wat zou het voor een regen van glasscherven geven, als die grote ruit boven de ingang brak? In de zomer was de ruit gebarsten. Waarschijnlijk zat ie te strak in de sponning die door de warmte was uitgezet. Er trokken scheuren in het glas en de omgeving van de ingang onder de ruit werd met veiligheidslinten afgezet. Je moest de Cacaofabriek door een naastgelegen deur binnen. 
Omdat het nogal lang duurde voor een nieuwe ruit geleverd kon worden, werden de scheuren in het glas met tape afgeplakt. Zo kon de ingang onder de ruit weer normaal gebruikt worden. Zonder dat je bang moest zijn dat er glasscherven in je lijf kliefden. Sinds vandaag kun je de Cacaofabriek weer normaal binnen. De kapotte ruit is vervangen.
Dat was nog een heel spektakel. Ik heb het op een afstandje bekeken. En natuurlijk heb ik het gefotografeerd. Ik heb die PowerShot G 10 van Canon niet voor niks de hele dag binnen handbereik.

Kwestie van het glas heffen 

Wildernis

In de film De Nieuwe Wildernis kun je zien hoe een jong konikpaard de winter niet overleeft, omdat het te weinig eet. Een ander konikpaard sterft, omdat een van zijn benen bevriest. Het filmteam van Mark Verkerk en Ruben Smit was erbij, filmde het en liet het gebeuren. Hier in Nederland. Binnen een straal van twintig kilometer rond de Oostvaardersplassen is er beslist een dierenarts te vinden, die de paarden had kunnen redden. Is het dan wreed van zo’n filmteam om de dieren aan hun lot over te laten? 
Ik vind van niet. Als zich in Nederland spontaan een nieuwe wildernis ontwikkelt, zoals aan de Oostvaardersplassen, dan moeten we daar blij mee zijn. Laat de natuur zijn gang gaan. En natuur is survival of the fittest. Daarbij past dat de zwakste sneuvelen en daarmee in de voedselketen van andere dieren terecht komen. 
Toen ik vanmiddag door de bossen van de Ullingse Bergen bij Sint Antonis wandelde, moest ik aan deze natuurlijke keten denken. Om me heen zag ik geknakte takken en omgevallen bomen. Waren ze bezweken onder de last van het pak sneeuw dat op zaterdag na Kerstmis viel? Of zijn ze neergehaald door windkracht zes van de afgelopen dagen? Het blanke hout aan de afgescheurde takken verraadde, dat de wonden nog vers waren. Oudere gevallen takken en afgeknakte boomstammen waren al verkleurd en aangevreten door insecten. De wildernis dicht bij huis. De natuurlijke cyclus. En ik vond daarin mijn plaats.
Door de zoeker van de camera zag ik hoe het bos zijn eigen creativiteit ontplooit. Lijnen die parallel lopen of elkaar kruisen, bruine of groene vlakken die bij nadere beschouwing oneindig veel kleurschakeringen herbergen, structuren en lichtval die diepte geven aan het bos. Die vers afgeknakte takken en omgevallen bomen hadden zich daarin al geschikt. 
Omdat het bos al creatief was van zichzelf, hoefde ik dat vanmiddag als fotograaf niet te zijn. Ik heb het gezien en dankbaar gefotografeerd. Voor de omgevallen bomen was het toch al te laat om hulp te halen.

Creatief bezig, dat bos.