Emotie

Pinksteren betekent voor onze fotoclub al jaren: deelnemen aan de Open Atelier Route in ons dorp. Kunstenaars stellen hun ateliers open voor publiek dat wandelend of fietsend van het ene naar het andere adres gaat. Het tweedaagse evenement brengt elk jaren honderden kunstliefhebbers op de been.
In de Wintertuin van het gemeentehuis midden in ons dorp waren gisteren en vandaag twintig foto's van onze clubleden te zien. We toonden dit jaar werk rond het thema emotie.
Ik vind de reacties van het publiek altijd heel interessant. Wat me opviel was dat de zwart-witfoto's het best gewaardeerd werden. Ook tijdens de Bondsfotowedstrijd van dit jaar was er opvallend veel zwart-wit werk dat hoog scoorde.
Ik durf de conclusie te trekken dat zwart-wit weer 'in' is. In het analoge dokatijdperk was zwart-wit voor amateurfotografen een goedkope en betrekkelijk eenvoudige techniek om zonder tussenkomst van een printcentrale foto's zelf af te drukken. Met de opkomst van de digitale fotografie konden hobbyfotografen hun foto's op een inktjetprinter voortaan ook in kleur afdukken. Kleur veroverde de markt en zwart-wit raakte uit de gratie. Maar nu is zwart-wit herontdekt als artistieke vorm van fotografie die kennelijk meer dan kleurenfotografie emoties oproept.
De Open Atelier Route wordt elk jaar geopend met een paar toespraken en met live-muziek. Dit jaar mocht Guus van Lankveld muzikaal aftrappen en ik zag hem helemaal opgaan in zijn muziek. Een mooi moment van ingetogen emotie. Vloekende en schreeuwende kleuren zouden hier maar afleiden dus haalde ik de kleur uit de foto. Maar misschien zie ik het wel te zwart-wit.

Gevoelig in zwart-wit.

Overdekt

Het is mei, 7 graden en druilerig. We brengen een paar vrije dagen door in de Ardennen. Ik zeg tegen mijn vrouw: "Kom, we gaan naar de kerstmarkt in Luik."
Ik hoefde het niet uit te leggen. Toen we in december hier waren was het zelfs nog iets beter weer dan nu. We gingen naar de kerstmarkt, maar zochten al snel een beter heenkomen in een nieuw overdekt winkelcentrum in Luik.
Daar waren we deze week dus weer. Lekker gegeten, door kledingrekken gebladerd en veel mensen gezien. Het was er druk. Toch slaagde ik er in om een man te fotograferen die zichzelf totaal heeft geïsoleerd van zijn omgeving. Ik moest direct denken aan een eerder blog, waarop ik de Estlandse fotograaf Alexander Gronsky feliciteerde met zijn Foam Paul Huf Award 2010. De man fotografeert landschappen en zet daar soms mensen nietig klein in weg.
Dit overdekte winkelcentrum is mijn landschap en ik heb een kwartier moeten wachten tot de man in de drukte van langslopende mensen echt even nietig klein alleen was. Ik vond het niet erg. Dit landschap was droog en warm.

Droog en warm landschap.

Sprookje

Ooit heb ik Ötzi in levende lijve gezien. Nou ja, Ötzi is al 5300 jaar dood, maar ik heb de gletsjermummie met eigen ogen gezien. Ik was degene in levende lijve. Ook heb ik 'Het meisje van Yde' gezien, een Drenths veenlijk. Het is fascinerend en macaber tegelijkertijd. Mooi om te zien, hoe stoffelijke resten door gletsjerijs of verstikkend veen geconserveerd worden.
Sinds gisteren geloof ik ook weer in sprookjes; iets wat ik na mijn jonge jeugd al had afgezworen. Maar reuzen hebben echt bestaan. Ik heb er eentje gezien. Zijn hoofd werd gemummificeerd prijsgegeven door de bodem van de Ardense heuvelen. Het was in het uitgestrekte bosgebied bij Mochamp. Ik heb er een foto van gemaakt, maar ik besef dat dit in het tijdperk van Photoshop geen bewijs is van wat ik heus waar gezien heb.
Nou vooruit dan. Mijn waarneming is ernstig beïnvloed door Ötzi en het veenlijk, maar de foto is niet bewerkt. Een omgewaaide boom geeft de onderkant van zijn stronk prijs. Tussen de verweven wortels klit aarde en eroverheen groeit aan één kant helmgras. En daaruit boetseerde de natuur een hoofd waar je opzij tegenaan kijkt. Links het achterhoofd met een weelderige bos haar en de resten van een mutsje, rechts een neus met een daarboven een uitgesleten oogkas - zoals het een mummie betaamt.
Ik voelde me even Klein Duimpje en eenmaal thuis ontdekte ik zowaar een kiezelsteentje in de groef van mijn schoenzool.

Boomstronk of gemummificeerd reuzenhoofd?