Eigenzinnig

Vorige week schreef ik hier, dat ik een beetje uitgekeken ben op Durbuy. Toch was ik er zaterdag weer, omdat ik de leden van onze fotoclub had uitgenodigd om er een middagje te komen fotograferen. Het kleinste stadje ter wereld heeft immers heel veel mooie plekjes die fotografen kunnen inspireren tot fraaie, creatieve opnamen. Vooral als je er voor de eerste keer, of althans niet al te vaak, komt.
In de afgelopen jaren heb ik me aan Durbuy een beetje overeten. Het biedt me geen uitdaging meer, dacht ik tot afgelopen zaterdag. Ik heb op mijn computer digitale mappen vol kasteel_van_Durbuy, Ourthe_in_Durbuy, straatjes_van_Durbuy en tuinen_van_Durbuy, om maar wat te noemen. Er is geen overzicht of geen detail, dat ik al niet ooit voor de lens heb gehad. Ik fotografeerde er ook wel mensen en evenementen. Maar zaterdag besefte ik dat dat alles feitelijk alleen maar decor is voor het bijzondere straatleven van Durbuy.
Het dorp of zo je wilt 'stadje' trekt dagelijks hordes toeristen. Op zondagen komen de motorrijders, de autotoertochtrijders en de gezinnen die er even op uit willen met een vastomlijnde bestemming. Op werkdagen zijn het vooral busladingen vol toeristen en op zaterdagen hangt dat er ergens tussenin. Het zijn vaak rare snuiters. De naar mijn smaak leukste foto die ik zaterdag maakte geeft daar een indruk van. Het oma-Duck-wagentje in het midden staat altijd voor het hotel. Dat valt me al niet meer op. Die artistieke kale man met zijn wollige grijze baardje en zijn hondje past goed in het straatbeeld van het eigenzinnige Durbuy. Die Rolls Royce ook. Rechts loopt een groepje toeristen, zoals er hier massa's voorbijkomen. En het meest opmerkelijke van deze foto is nog wel, dat er geen fotografen op staan. Want daar struikel je over in Durbuy.

Durbuy heeft rare kostgangers.