Hartsvriendinnen

Vriend Hans in België vierde gisteren zijn verjaardag. Hij had ons uitgenodigd voor een feestje rond een kampvuur, waartoe hij aan de rand van Herentals alle gelegenheid heeft. We zijn al vrienden vanaf onze jeugd, maar sinds hij in België woont zien we elkaar niet meer zo vaak. Hij heeft daarginds een vrienden- en kennissenkring om zich heen gebouwd, die niet meer de onze is. Het zijn stuk voor stuk leuke mensen, maar we zien ze te weinig om te kunnen zeggen dat we ze echt kennen.
Zo was daar Thom, die vorig jaar voor een gelegenheid mijn telefoonnummer in zijn gsm had opgeslagen en onlangs belde met de vraag wie ik was. Hij wist niet meer van wie het nummer was en waarvoor het diende. Het duurde een minuutje eer we door hadden, dat onze gemeenschappelijke vriend Hans de brug was tussen ons beiden. Zo was er op het feest ook een man die vroeg of ik Hans kende via de bier- en wijnclub waar hij lid van is. Neen, verzekerde ik. Bier en wijn zijn goede vrienden van me, maar Hans zit daar niet tussen. Hans heeft een nieuwe vriendin. Een aardige vrouw, waar ook wij het van begin af aan goed mee konden vinden. Verder waren er op het feest voor ons veel nieuwe, onbekende gezichten.
Ik zag twee meiden spontaan op de trampoline springen, die bij Hans in de tuin staat. Ik vond het wel aardig, hoe die twee bij het laatste daglicht tegen de hemel kaatsten. Dus pakte ik mijn camera en stak er de flitser op. Een lange sluitertijd zou schimmige figuren maken van de twee en het flitslicht moest de dames nog enigermate scherp aftekenen. Het waren twee hartsvriendinnen, vertelden ze. Zie hoe ze elkaars hand vasthouden. Wie ze zijn en hoe ze heten weet ik verder niet. Twee aardige, maar voor mij schimmige figuren in de tuin van vriend Hans.

Ik weet niet eens hoe ze heten.