Soms is het onderwerp maar een moment te zien. Het beslissende moment, zoals de Fransman Henri Cartier-Bresson - een uitblinker in dit genre - het ooit noemde.
Als je dan 'het moment' ziet, moeten je cameraspullen in orde zijn. Tijd om je instellingen aan te passen is er dan vaak niet. Op een dag als vandaag was dat lastig. De zon maakte grote contrasten tussen de harde schaduwen en de heldere lichten. Ik zou bijna verzuchten: geef mij maar een regenachtige dag.
Dan is er nog zoiets als een goede uitsnede maken. Kader je het beeld staand of liggend in. Moet je ruimte hebben om de foto later bij te snijden, bijvoorbeeld vierkant of in verhoudingen als 3:4, 4:5, 5:7 of 16:9? Bij deze foto had ik als fotograaf één beslissing minder te nemen. Het kader stond al klaar.
Als eerste had ik de Britten in het vizier. Een hele groep, lekker in de zon. Ik hoorde dat ze Engels spraken. Dat ze uit Wales kwamen, denk ik omdat het op hun bus stond.
Toen zag ik die drie in het busjehokje. Waarschijnlijk de macht der gewoonte. Want Wales associeer ook ik met regen, altijd regen. In elk geval 'schuilden' zij in het bushokje. Toen zag ik dat dat bushokje de hele scène inkaderde. De beslissing over de beelduitsnede was dus al voor me genomen: liggend in de beeldverhouding 16:9.
Dat de foto hier op mijn blog uiteindelijk toch een klassieke verhouding 2:3 heeft, komt omdat ik graag 'out of the box' denk.
 |
| Out of the box; eh... out of the frame. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten