Afrikamuseum

Het was weer de jaarlijkse hersteldag. Na vier dagen carnaval neem ik al jaren op woensdag vrij om weer terug te keren in het gewone leven. En al jaren trekken mijn vrouw en ik er dan op uit om samen iets leuks te gaan doen in een omgeving waar we niet dagelijks verkeren. Toen ik me vanmorgen opmerkelijk monter aan het ontbijt meldde zei mijn vrouw: we gaan naar het Afrikamuseum.
Daar kon ik me direct in vinden. Ik had zelf nog niet bedacht waar we naartoe zouden gaan, dus dat bespaarde me weer enig gepieker. Bovendien had ze het recht op de eerste keuze van onze bestemming, want de afgelopen dagen had zij weinig inspraak in mijn handel en wandel. Ik verwachtte bovendien dat ik in het Afrikamuseum wel een paar aardige foto's zou kunnen maken en dan is mijn uitstapje alweer geslaagd.
Deze keer rustte ik me uit met mijn Canon 5D. Daarmee kan ik dankzij zijn fullframe maximaal profiteren van groothoek. Ik stak er de flitser op, hoewel ik die binnen niet echt dacht te kunnen gebruiken. Musea stellen flitslicht van fotocamera's zacht gezegd niet op prijs.
In het Afrikamuseum deden ze niet moeilijk over mijn fotoapparatuur. Niemand die er iets van zei. Ik maakte binnen wat foto's met ISO-waarden van 800 en 1600. De flitser kwam me juist buiten goed van pas om felgekleurde objecten wat extra op te helderen. Ik richtte mijn lens weer vooral op mensen. Aanvankelijk lette ik op Afrikaanse medelanders die hier kennelijk op zoek waren naar hun roots. Maar meer en meer kreeg ik oog voor onze blanke landgenoten die zich in dit museum open stelden voor Afrikaanse kunst en cultuur.
Zo fotografeerde ik een kind dat wordt uitgedaagd om met twee Afrikaanse poppen zijn eigen verhaal te spelen. Ik heb niet opgelet waar het verhaal over ging. Ik was te zeer bezig om in deze foto mijn eigen verhaal te laten zien: Nederlandse jongen maakt kennis met Afrikaanse kunst en cultuur.

Zijn en mijn verhaal.