Mama is boos

Het regende bij vlagen stevig door. Soms was het droog, maar zelden lang genoeg om zelfs maar droog de straat over te steken. Ik maakte foto's in Durbuy; soms van mensen, soms van sfeervolle straatbeelden waar het stadje in de Ardennen zo rijk aan is. 
Alsof er al niet genoeg water was, spoten ook de fonteinen bij de rots van Durbuy. Niet voortdurend, maar toch wel met grote regelmaat. Zoals de geisers op IJsland, maar die vergelijking verheldert niet veel voor wie daar nooit geweest is. Betere vergelijking: zoals de regen in Durbuy. 
Het gaf een grappig effect. Als het even droog was liepen mensen nietsvermoedend langs de fonteinen. En dan opeens klom het water met volle kracht omhoog. Een natte nevel waaide over straat en dan zochten voorbijgangers snel een droog heenkomen. Tot het daar weer begon te regenen. 
Ik observeerde en fotografeerde die taferelen een poosje. "Hè bah, jongens ga daar weg", jammerde de moeder van deze kinderen. "Dat is vies." Afijn, met dank aan een Nederlandse filmtitel: mama is boos. Nou begreep ik niet goed wat er vies is aan schoon water. Je werd er nat van, dat wel. Maar dat overkwam je op deze regenachtige zaterdag niet alleen voor de fonteinen. 
Wat ik ook zo leuk vond. Papa maakte foto's met een Canon-camera waarvan ik het typenummer niet kon zien, maar op de vorm af te gaan kon het wel eens de 5D Mark III geweest zijn. Het objectief dat er voor zat was in elk geval een 24-70 mm f/2.8 uit de hoogste prijsklasse. Als papa zoveel kennis van fotografie heeft dat hij deze dure apparatuur waard is, dan is hij een goede fotograaf. Maar hij had vooral oog voor waterplantjes en niet voor zijn doorweekte kinderen. 
Die heb ik toen maar gefotografeerd.

Dat is vies.