Vreemde vogels

Op mijn vrije dag na een werkweekend, met sinds lange tijd weer eens een echte zomerdag, fietste is langs de boorden van de Stippelberg. Ik snoof de dennengeur en keek diep tussen de naaldbomen of ik wilde zwijnen zag. Want die zijn hier in de buurt gesignaleerd. Ik heb ze niet gezien. Ook geen reeën, geen dassen, geen eekhoorntjes.  
De enige zoogdieren die ik zo nu en dan zag waren vreemde vogels: ze droegen hoedjes en petjes in felle kleuren, droegen korte broeken en ze reden op stalen rossen. Ze maakten met hun gekwebbel zoveel kabaal, dat al het wild met de poten in de oren diep in de bossen verscholen bleef. Vertel me nou niet dat die mensen hier komen voor hun rust. 
In het open veld aan de rand van de Stippelberg zag ik een eendenfamilie aan de slootkant. Ik stapte af en bekeek het gezelschap dat met hun snavels hun verendek aan het opschudden was. Ze bleven rustig zitten, terwijl ik een foto maakte. En nog een en nog eentje. 
Toen kwam er een groepje fietsers langs. Weg rust. De eenden lieten zich in het water glijden en gingen er spoorslags vandoor. Half vliegend, half over het water lopend, verder zwemmend. Ik had alleen mijn Canon Powershot G 10 bij me. Die is zo compact dat ik hem in een tasje aan de broekriem kan dragen zonder dat ik er op de fiets last van heb.  
Ik heb met die Powershot G10 evenveel instelmogelijkheden als met mijn spiegelreflexcamera's. Ik fotografeerde de eenden met diafragmavoorkeuze in het volle zonlicht. Bijgevolg koos de camera een korte sluitertijd. Maar de eendenvlucht verraste me en toen ik ze met de eerder ingestelde diafragmavoorkeuze in de schaduw van de slootkant fotografeerde, pakte de camera een sluitertijd van 1/15 seconde. En weer zag ik vreemde vogels.
Het is zoals bij de hemelbestormer die ik hier eerder publiceerde. Mijn foto's mislukken nooit. Ze worden soms alleen maar heel bijzonder. 

Niet mislukt, wel bijzonder.