Diepte

Verveelt dat uitzicht nooit? vragen bezoekers wel eens die te gast zijn in ons vakantiehuis in de Ardennen. Nou nee, zeg ik dan. Het is namelijk altijd anders. Dan zie ik verbaasde blikken. Wat nou, altijd anders? Dat dorp is het dorp, die heuvels zijn de heuvels, die wegen liggen er ook altijd. Wat is daar anders aan?
Het is het licht, beste bezoekers. Het licht. Je hebt ochtendlicht met nevel. Ochtendzon met een strijklicht. Je hebt ochtendzon achter de wolken. En dan schuift die zon op van oost naar zuid naar west. Telkens tekent de zon andere contouren. Soms is het landschap zo plat als een kaart, soms zit er de diepte in van een kijkdoos. Fascinerend. Prachtig.
Dit landschap verveelt nooit. Ik heb er talloze foto's van. Vanavond keerden we terug van een bezoekje aan het meer bij Bütgenbach, een dik uur rijden van hier. Ik maakte er mooie landschapsfoto's. Maar eenmaal thuis zag ik dat de laagstaande avondzon prachtige diepte in het landschap tekende. Ik pakte mijn camera en legde het vast.
De wolken werkten als megagrote reflectieschermen. Juist dat maakte dat ik dit landschap morgen rond deze tijd weer anders zal zien.
Het landschap boven het dorp vangt nauwelijks zonlicht. De diepte wordt daar getekend door bomenrijen die altijd al in de weilanden stonden. Maar het weiland op de voorgrond, dat zie je maar zelden zo. Het is de combinatie van het golvende hoogteverschil in het gras en het strijklicht van de zon. Wat er nu gebeurt in dit landschap is dat de dieptewerking van de bomenrijen boven het dorp wordt overgenomen door het strijklicht in het gras in de voorgrond. Je wordt al zigzaggend langs die donkere banen van onder naar boven door de foto geleid. Al die grond is niet van mij, maar het is wel mijn landschap als ik achter ons weekendhuisje op het terras van het uitzicht zit te genieten.

De grond is niet van mij, het uitzicht wel.