Ritme

We zaten aan de lunch op een terrasje in het Belgische stadje Bouillon aan de grens met Frankrijk. Het plaatsje is bekend vanwege zijn roemruchte kruisvaarder Godfried, wiens kasteel buiten ons blikveld op een rots aan het riviertje de Semois lag. Godfried verkocht zijn burcht eind elfde eeuw, driehonderd jaar nadat die gebouwd was, om er zijn eerste kruistocht mee te bekostigen.
In dit bezienswaardige stadje had ik uiteraard mijn fototoestel bij me. Wat heet: ik had mijn hele rugzak gevuld met fotospullen. Ik had mijn telelens bij me gestoken, omdat er op de burcht een roofvogelshow werd gegeven. Ik had een groothoeklens bij me voor de nauwe doorgangen in het kasteel. En natuurlijk zat mijn standaardzoom op de camera gemonteerd, want die komt overal van pas. Verder nog wat extra batterijen, want het stel dat in mijn camera zat was bijna leeg. Ik had ook een schoonmaakdoekje voor de lenzen bij me en wat lenskapjes en ander klein spul. Je sjouwt wat mee voor een middagje fotograferen.
Eigenlijk was de lunch niet het moment om foto's te maken, maar achteroverleunend in mijn terrasstoeltje viel mijn oog op een hotel aan de overkant van de Semois. Ik werd geboeid door het ritme van de ramen in de gevel. Het effect van dat ritme werd versterkt door het feit dat het werd gebroken door een vrouw die in één van de ramen de ruiten stond te lappen. Ik veegde de kruimels van mijn vingers, pakte de camera en maakte een foto. Later heb ik op de computer de lijntjes rechtgezet en een zodanige uitsnede gemaakt dat het ritme het beeld beheerste. Ik heb die middag in Godfrieds voetsporen nog veel foto's gemaakt, maar deze foto brak het ritme van kasteel, kasteel en nog eens kasteel.

Deze brak het ritme.