Deze dus

Nou, deze dus. Dat is mijn antwoord op de vraag welke foto ik eigenlijk had hangen op de expositie van onze fotoclub. Veel mensen bezochten tijdens de pinksterdagen onze tentoonstelling in de wintertuin van het gemeentehuis. Maar heel veel mensen ook niet, zo blijkt uit reacties. Daarom kreeg ik nogal eens de vraag, welke bijdrage ik had geleverd aan de expositie die werd gehouden in het kader van de Open Atelierroute.
Zo'n vraag kun je eigenlijk alleen maar beantwoorden door de foto te laten zien. Want hoe beschrijf je een foto die je hebt gemaakt op het thema 'Muziek' dat onze club voor deze tentoonstelling had gekozen? Muziek kun je horen, maar niet zien. En iets wat je niet kunt zien, kun je niet fotograferen. Toch slaagden veel clubleden er in om meer te maken dan een voor de hand liggende opname van een orkest of een muziekinstrument. Immers, een orkest of een muziekinstrument máken muziek, maar zíjn het nog niet. De meeste fotografen hadden iets toegevoegd dat alles met muziek te maken heeft: emotie. Met sfeervol licht, beweging of kleuren werd op het gevoel van de beschouwer gewerkt. Zoals muziek dat doet bij een luisteraar.
Ik had er voor gekozen om iets wat je niet kunt zien, ook niet te fotograferen. Er is hooguit de suggestie dat er muziek te horen is.

Muziek kun je niet zien.