De digitalisering bracht een rare omwenteling in de fotografie. Als je vroeger thuis je foto’s wilde afwerken, deed je dat in zwart-wit. In kleur ontwikkelen en afdrukken was dusdanig ingewikkeld, dat weinigen er aan begonnen. Tegenwoordig is het eerder omgekeerd. De foto’s in kleur op je computer zetten is veel eenvoudiger dan er een goede zwart-witprent van maken.
Aan zwart-witfoto’s wordt over het algemeen nog altijd een hogere artistieke waarde toegekend dan aan kleurenfoto’s. Ze lijken authentieker, omdat de fotografie van oorsprong nou eenmaal zwart-wit is. Ze lijken ook indringender, want de boodschap is letterlijk zwart-wit. Geen nuances van kleuren die het beeld ingewikkelder maken of afleiden, bijvoorbeeld omdat onze herinnering aan de echte kleur net iets anders kan zijn dan de getoonde kleuren op de foto.
Deze foto leende zich naar mijn smaak heel goed voor zwart-wit. Vier strakke vlakken van deuren en poster bepalen de compositie. Twee voorbijgangers staan precies op de goede plek in twee van die vlakken en de dame op het affiche doet in zwart-wit goed mee als derde persoon, ook in een vlak. Het open kader brengt spanning in het beeld. Aan alle randen is het tafereeltje aangesneden waardoor de beschouwer moet raden wat er buiten beeld plaatsvindt.
Daar zag ik – hier in Maastricht – veel mensen op bankjes aan de Maas en op terrasjes, zonnen met een inmiddels roodverbrande huid. En daarvoor is dan weer de kleurfotografie uitgevonden.
 |
| Geen roodverbrande huid te zien. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten