Kaartenhuis

Wat moet de Franse straatfotograaf Henri Cartier-Bresson een moeilijk leven hebben gehad, als hij alleen tevreden was met wat hij noemde Het Beslissende Moment. Ik beproefde vanmiddag weer mijn geluk als straatfotograaf in het Waalse toeristenplaatsje Durbuy. Maar aan het einde van de middag stond ik met lege handen. De foto die er een beetje mee door kan, maakte ik niet op straat maar binnen. 
Het komt niet vaak voor dat er niks lukt. Ik zag een vrouw die haar hond afdepte met een tissue, omdat het beest nat was geworden bij een sprong in de Ourthe. Ik vond het hilarisch, maar de hond was nogal wispelturig en hij stond geen moment goed in beeld. Ik zag een vrouw die tussen het publiek de straatgoot aan het schoonvegen was. Ze ging nogal onbeholpen te werk en precies op het moment dat ik dat goed kon vastleggen, stapte er iemand in mijn beeld. 
In het restaurant waar we zaten te lunchen, kwamen een vader, moeder en zoontje binnen. Zoontje droeg een enorme motorhelm en een grote skibril. Maar voor ik mijn camera had gepakt en de instellingen had aangepast aan de donkere ruimte, was het kind al ontdaan van helm en bril. 
Even later bouwde het drietal van bierviltjes een kaartenhuis, dat in dit geval wel een viltjeshuis zal moeten heten. Ik fotografeerde Het Beslissende Moment dat de boel in mekaar donderde. De vallende viltjes zijn amper te zien, maar het moment wordt gemaakt door de vrouw rechts in beeld die eigenlijk niks met het gebeuren aan het tafeltje te maken heeft. Toch neemt ze in mijn foto deel aan de actie. In een fractie van een seconde reageert ze op de vallende viltjes. Net als ik. 
Als ik al niet bezig was met het fotograferen van het opbouwen van het viltjeshuis, zou ik het moment gemist hebben. Wat een moeilijk leven, Henri.

Als een kaartenhuis vallen de viltjes.