We liepen na het eten nog even de brug op en zagen een kolkende watermassa onder ons door donderjagen. Verderop overstroomde het water de weg, die daar trouwens – getuige de betonplaten in plaats van asfalt – op is berekend. Het was een indrukwekkend schouwspel, maar ik had statief noch camera in de auto liggen. Een zeldzaamheid, maar uitgerekend nu.
De volgende ochtend ben ik teruggegaan met camera en statief. Maar het water was al weer bijna in zijn normale loop teruggezakt. De weg was weer droog en wat restte waren enkele plassen op de oevers van het riviertje. Ik maakte toch wat foto's en plotseling lag er een schilderachtig plaatje voor mijn lens.
Steentjes vormden het lover van bomen die in een rimpelige waterplas werden weerkaatst. Door de foto ondersteboven te plaatsen ontstaat een surrealistisch landschap dat me de vorige avond niet zou zijn opgevallen. De steentjes lagen toen te diep onder het water en het licht zou ook niet meegeholpen hebben. Voor één keer was ik blij dat ik die avond mijn camera vergeten was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten