Het recept

Een paar dagen geleden plaatste ik op Facebook een foto van een meesje (klik hier) dat in de opening van een nestkastje verscheen, klaar om weg te vliegen. Het is de tweede keer dat er koolmeesjes nestelen in het vogelhuisje in onze tuin. Vader en moeder mees vliegen af en aan om de jongen te voeren en het nestvuil weg te brengen. In het houten kastje piepen de jongen alsof hun leven er vanaf hangt. En misschien is dat ook wel zo.
Bezoekers van mijn Facebookaccount die reageerden op de foto, vroegen zich af of het wel een echt meesje was. Ik had er immers een namaakmeesje of een opgezet ding in kunnen zetten. En met Photoshop weet je ook nooit zeker wat er nog authentiek is aan een foto. Maar in dit geval was het dus een echt vogeltje. 
Vandaag was het lekker weer om in de tuin te zitten en dus herhaalde ik de fotoshoot met onze meesjes, maar nu met beter licht dan vrijdagavond. Ik wilde ze dit keer ‘vangen’ in volle vlucht en bovendien wilde ik bewegend beeld middels een video-opname. Dat is niet direct mijn ding, maar de camera’s van tegenwoordig maken het je wel erg gemakkelijk. Mijn documentaire van een wegvliegend meesje op Facebook (klik hier) duurt 2,5 seconden. Ik maakte al eens foto’s met een langere sluitertijd. 
Het filmen valt nog niet mee, als je daar geen ervaring mee hebt. Fotograferen gaat me beter af. Het recept van mijn meesjesfoto is als volgt: men neme een Canon EOS 7D en plaatse daarvoor een 100/400 mm zoomobjectief. Zet de boel op een stevig statief. Men neme plaats in een tuinhuisje op hemelsbreed vijf meter van het vogelkastje. Vervolgens is het een kwestie van inkaderen met een brandpuntafstand van 220 mm, zodat er royaal voldoende ruimte is rond het gat in het vogelkastje. Als het meesje wegvliegt heb je immers wat ruimte nodig, want het vogeltje is in een fractie van een seconde uit beeld. 
Op manueel kies ik een sluitertijd van 1/2000 seconde om de beweging te bevriezen. Sneller was wenselijk, maar daarvoor zou ik de ISO-waarde te hoog moeten zetten wat door toenemende ruis ten koste gaat van de scherpte. De ISO-waarde staat op 2000 en het diafragma op f/ 5.0. Groter kan deze lens niet aan. 
Zo en nu maar wachten. De meesjes vliegen af en aan. Gelukkig zitten ze even op een tak in de buurt op de uitkijk voor ze naar binnen gaan en wachten ze een tel in het gat van het vogelkastje voor ze wegvliegen. Er is dus even tijd om te reageren. 
En de moraal van dit verhaal: ik ben een slecht vogelverschikker.

Ik ben een slecht vogelverschrikker.