Wildernis

In de film De Nieuwe Wildernis kun je zien hoe een jong konikpaard de winter niet overleeft, omdat het te weinig eet. Een ander konikpaard sterft, omdat een van zijn benen bevriest. Het filmteam van Mark Verkerk en Ruben Smit was erbij, filmde het en liet het gebeuren. Hier in Nederland. Binnen een straal van twintig kilometer rond de Oostvaardersplassen is er beslist een dierenarts te vinden, die de paarden had kunnen redden. Is het dan wreed van zo’n filmteam om de dieren aan hun lot over te laten? 
Ik vind van niet. Als zich in Nederland spontaan een nieuwe wildernis ontwikkelt, zoals aan de Oostvaardersplassen, dan moeten we daar blij mee zijn. Laat de natuur zijn gang gaan. En natuur is survival of the fittest. Daarbij past dat de zwakste sneuvelen en daarmee in de voedselketen van andere dieren terecht komen. 
Toen ik vanmiddag door de bossen van de Ullingse Bergen bij Sint Antonis wandelde, moest ik aan deze natuurlijke keten denken. Om me heen zag ik geknakte takken en omgevallen bomen. Waren ze bezweken onder de last van het pak sneeuw dat op zaterdag na Kerstmis viel? Of zijn ze neergehaald door windkracht zes van de afgelopen dagen? Het blanke hout aan de afgescheurde takken verraadde, dat de wonden nog vers waren. Oudere gevallen takken en afgeknakte boomstammen waren al verkleurd en aangevreten door insecten. De wildernis dicht bij huis. De natuurlijke cyclus. En ik vond daarin mijn plaats.
Door de zoeker van de camera zag ik hoe het bos zijn eigen creativiteit ontplooit. Lijnen die parallel lopen of elkaar kruisen, bruine of groene vlakken die bij nadere beschouwing oneindig veel kleurschakeringen herbergen, structuren en lichtval die diepte geven aan het bos. Die vers afgeknakte takken en omgevallen bomen hadden zich daarin al geschikt. 
Omdat het bos al creatief was van zichzelf, hoefde ik dat vanmiddag als fotograaf niet te zijn. Ik heb het gezien en dankbaar gefotografeerd. Voor de omgevallen bomen was het toch al te laat om hulp te halen.

Creatief bezig, dat bos.