Nazareth

Te pas en te onpas wordt een cultureel centrum wel aangeduid als cultuurtempel. In ons dorp ligt de kapel van klooster Nazareth wel erg dicht bij die lettelijke betekenis van cultuurtempel. Ooit was het immers de gebedsruimte in het nonnenklooster. Nadat de kloosterzusters vertrokken waren werd de kapel, die een rijksmonument is, het domein van muzikanten en beeldende kunstenaars die er optraden en exposeerden. 
Maar het klooster is voor de gemeente, die eigenaar is, onbetaalbaar geworden. Er zijn niet voldoende inkomsten om de ruimte te blijven gebruiken. De gemeente gaat er nu uit oogpunt van kostenbesparing het licht uitdoen en de verwarming dichtdraaien. Gisteren was er een soort van slotmanifestatie, die tevens nog één keer moest aantonen hoe uitermate geschikt de kapel is voor zijn rol als cultuurtempeltje. Er traden muzikanten en zangers op, er werd voorgelezen uit eigen werk en er werd kunst geëxposeerd. 
Zelf had ik er nooit geëxposeerd. Toch voel ik me betrokken bij het cultuurhart dat in die kapel klopte. Ik ging er even kijken en nam mijn camera mee. Ik wilde nog een paar foto's maken van die mooie kapel en zijn gebruikers. Terwijl ik daar foto's maakte, kwam bij mij het idee op om op de valreep nog even te exposeren. Ik overlegde de mogelijkheden met de organisatie en ging naar huis om in foto's een klein beeldverhaal van de laatste culturele bijeenkomst af te drukken. 
Binnen anderhalf uur nadat ik de laatste foto maakte in de kapel, hingen er de rest van de avond vijftien foto's. In elk beeld toonde ik kinderen die zich vermaakten tijdens dit culturele evenement. Zij hebben de spreekwoordelijke toekomst, maar straks geen kapel meer. Amen.

Nog één keer applaus. Amen.