Kerstman

We doolden door Luik en liepen om aan de vrieskou te ontsnappen even de kathedraal Saint-Paul binnen. Het was er niet warm, maar het scheelde allicht een graad of tien met buiten. De grote kerk had voor ons geen verrassingen meer, want we waren er al vaker. Ook fotografisch bood de kerk niets wat ik al niet eerder had gefotografeerd. 
Alhoewel. In een zijbeuk zat op een stoeltje een man te slapen. Wilde, lange grijze haren staken verward en aan elkaar geklit van zijn hoofd. Hij droeg een smoezelig trainingspak en op de grond naast zijn stoel lag een pet. Onmiskenbaar een zwerver die onder dit kerkdak even niet dakloos was. Af en toe klonk er een aanzwellend gesnurk uit zijn hoek en daarna dommelde hij in stilte verder. Aanvankelijk zag ik er geen fototafereeltje in. Die man heeft ook recht op privacy. 
Maar toen ik in het middenschip van de kerk stond, viel me op hij daar helemaal alleen in een grote lege ruimte zat. Symboliseerde dat zijn eenzaamheid? En toen kwam de kerstgedachte: december, donker, koud, eenzaam. Voor hem geen kerstcadeautjes. Opeens herkende ik hem. Zoals hij daar zat met zijn wilde, witgrijze haren en zijn dikke buik zag ik opeens de kerstman in hem. Hij had natuurlijk afgelopen nacht weer met zijn slee en rendieren langs de donkere hemel gescheerd en zat nu uit te rusten van een vermoeiende reis. Natuurlijk incognito, want in zijn rode pak zou hij hier door iedereen herkend worden en nog geen rust hebben.  
Ik heb hem gezien, Santa, Father Christmas; de foto bewijst het.

Kerstzwerver.