Harba lorifa

Waren we gisteren een beetje de weg kwijt? Het meisje uiterst rechts grijpt naar haar hoofd en kijkt naar de grond. Twee dames drukken de vingers tegen hun lippen alsof ze ergens diep over nadenken. De man met zonnebril kijkt vragend om. En links wordt met verrekijkers naar diepe verten getuurd. Zijn ze de weg kwijt?
Het zou kunnen. We waren op stap met de heemkundekring uit ons dorp en kregen ’s morgens een boeiende rondleiding langs onder meer de rijke authentieke collectie kunstschatten van de Sint-Leonarduskerk in Zoutleeuw. Dit kleine Belgische dorpje was ooit één van de belangrijkste steden van Brabant. Dat zou je nou niet meer zeggen, maar de stille getuigen zijn het historisch bewijs.
’s Middags maakten we met de leden van onze heemkundekring een wandeling door natuurgebied Het Vinne. Dit provinciaal domein is rijk aan vogels en onze gids deelde graag zijn kennis van deze gevederde vrienden met ons. Wij, heemkundevrienden, luisterden aandachtig, als waren we IVN’ers.
Waren wij, geschiedenisliefhebbers, niet toch verdwaald dan? Zijn de mensen op deze foto ontheemd en daarom de vertwijfeling nabij?
Soms geeft een foto bedriegelijke informatie. Deze mensen zijn niet vertwijfeld of verdwaald. Wel denken ze na. Want waar ze ’s morgens de gids nog aanvulden met informatie uit hun eigen algemene historische ontwikkeling, moesten ze ’s middags vaak het antwoord schuldig blijven op vragen over vogels en hun habitat.
Waarom zingen vogels? vroeg de gids. Om hun territorium af te bakenen, leerden wij. Maar wij weten meer van historie. Wat zong de hertog? Harba lorifa zong de hertog. Dat was dus om de grenzen van zijn Brabant te bepalen, weten we nu.

Tjilp of harba?