Voorbij

Ik mag graag zo nu en dan eens over een kerkhof dolen, vooral in een buitenland waar alles net even anders is. Niet omdat ik zo neerslachtig ben of dicht bij de dood wil zijn. Wel omdat je er een stukje geschiedenis van de plaatselijke bevolking kunt lezen. De begraafplaats op de heuvel boven La Roche in de Belgische Ardennen is niet eens zo ver van huis, maar toch al heel anders dan de strakke eenvormige kruisenrijen die we in Nederland kennen. Bij ons is elke persoonlijkheid weggeharkt op keurig aangelegde perkjes van dezelfde afmeting. Op de oude begraafplaats van La Roche stralen zelfs de doden nog karakter uit door pompeuze, goedonderhouden zerken of door nietige, in de vergetelheid geraakte grafsteentjes waar de naam door het weer is uitgeslepen. En dan komt er een moment dat zelfs het leven na de dood ophoudt. Dan wordt je kruis geruimd en eindig je anoniem tegen de kerkhofmuur tot iemand er nog de waarde van het schroot aan hecht. Dan is het echt voorbij.